Dideri don’t

Aan elk waardeerbaar resultaat gaat oefening vooraf. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad van een kunstuiting, hoe groter mijn erkenning. De eerste niet de beste holbewoner in een verkeerd lichaam die (onderwijl het straatbeeld ontsierend) op een door termieten uitgeholde dode tak een liedje van een kwartier, bestaande uit welgeteld één toon weet te persen, hoeft zich uit MIJN portemonnee niet rijk te rekenen. Kan toch al slecht tegen types die hun haar niet meer wassen omdat ze zich in een andere cultuur beter begrepen voelen. Zulke fanatici zijn vaak twijfelaars die een beslissing hebben genomen en melodie, ritme, dynamiek, spanningsopbouw en harmonie maar zaken vinden voor een veel te materialistische samenleving. 

Hoorde, op een verkeerd feestje, een trotse bezitter van zo’n natuurlijke pvc buis uitleggen dat er veel mogelijk is op zo’n dideri-dinges. Die ongevraagde toelichting maakte me gelijk argwanend: ik heb een pianist nog nooit naar z’n instrument zien wijzen terwijl hij vertelde dat je nog eens op zou kijken als je zou horen hoeveel noten je dáár uit krijgt.

Net zoals de hele alternatieve geneeswijze bestaat uit het onderkennen van het feit dat er voor vage klachten vage therapieën nodig zijn, zo is de fluitbuis de viool voor half dove lieden bij wie het gebrek aan muzikaliteit nóóit meer te genezen valt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *