Tafel

bewogen foto van kopje koffie ter illustratie van gedicht van de tekstschrijvers
© de tekstschrijvers
Zang: Karin Camerik, tekst & muziek: de tekstschrijvers 

Ritmisch gedicht

Uiteindelijk aan de koffie, zat ze te roeren in haar kop.  Even met zichzelf alleen, terwijl hij op iets anders lette. “Vergeet je dit nooit van je leven?” Vroeg hij net iets te devoot. Ze antwoordde ernstig en verheven. “Werkelijk niet, niet tot mijn dood.”…

Heel de wereldse ellende bestond niet aan die tafel van één bijeen. Plannen werden er gemaakt, verbonden gesloten. Maar toch bleven ze verslagen weer met zichzelf alleen. Waar blijven de dagen waarop alles zo belangrijk scheen?  

Op leeftijd wordt met weerzin aan elke lief het leven uiteen gezet. Kinderen vermeld in een bijzin, terwijl 1 van de 2 op iets anders let. Vreemd zoals de dagen door je handen gleden alsof je nergens acht op sloeg. Toch was je ook toen bezig met (van) alles, waar je belang aan hechtte, waar je voor ging. Soms misschien net wat te vroeg.